OS z okazji 1000 wyświetleń!!

Violetta Castillo-17 letnia szatynka o czekoladowych oczach i szczupłej figurze.

Właśnie przeprowadza się z ojcem Germanem i jej bratem bliźniakiem Fede do Buenos Aires.

Jej matka zmarła gdy miała latka.

Nigdy nie miała chłopaka ponieważ czeka na tego jedynego.

Leon Verdas-17 letni szatyn o oczach jak szmargady.

Mieszkaz rodzicami i z młodzą siostrzyczką w Buenos Aires.

Nie ma dziewczyny ponieważ wszystkie z którymi był patrzyły tylko na jego wygląd i kase.

Violetta po rozpakowaniu się postanowiła wyjść przjść się po Buenos Aires.

Oczywiście pionformowała swojego tate o wyjściu bo jak by inaczej.

Drobana sztynka chodziła alejkami parku co chwila wiatr podwiewał jej włosy, chodziła tak bez żadnego celu do czasu.

Zobzczyła budkę z lodami i odrazu przypomniała sobie jak z Fede byli malii co sobotę chodzili na lody.

Pwoli podeszła do butki i zamowiła śmietankowego loda.

Po chwili dostała swojego loda i zatopiła się w nim swoimi malinowymi ustami.

Aż się zaśmiała gdy przypomniała sobie pewną sytuacjęz dzieciństwa.

-Vilu no chodź szybciej-pośpieszał ją 10-latek

-No już, już Fede-mówiła do swojego brata.

-Poproszę 2 lody śmietankowe-powiedział chłopiec do pani.

-Proszę bardzo oto wszę lody-mówiła kobieta podając im lody.

-Fede nie biejgnij tak szybko bo się przewrócisz-krzyczała drobna dziewczynka na wojego brata.

-Nie przewrócę się bo jestem ostrozny-odpowiedział jej odwrócony do niej ale gdy spowrotem się obróciła nie zauwazył kamienia potkna sięo niego i cały lud wylądował na chłopca twarzy.

-Jestem ostrożny-naśladowała głos swojego brata śmiejąc się z nim razem.

Samo to wspomnienie wywoływało uśmiech u sztynki.

Nagle zamyślona nie zuważyła jak wpada na kogoś.

A jej lud ląduję na kogoś koszulce.

-Jak łazisz?!-zapytał krzycząc na nią.

-Ja..Prze...prasz...am-tyle zdołała wydusić  z siebie szubko podniesła zwrok i zauważyla przystojnego sztyna i swój wzrok wbiła w jego szmaragdy.

On wycierając plamę spojżał na nią w jej oczach zauważył jej czekoladowe oczy.

 Obydwoje gdy spojrzeli na siebie pierwszy raz poczuli jakiś ucisk w podbrzuszu.

Nigdy nie czuli nic takiego nie wiedzieli co to oznacza.

-Ja ci zapłacę za rachunek w pralni albo chodź kupię ci nową-mówiła otrząśnięta sztynka.

-Nie nie trzeba, to nic takie go-załagodniał pod wpływem jej wzroku.

-Ale widzę że z tej koszulki nic juz nie będzie ja nalegam pozatym to moja wina-powiedziała wyciągając szybko chusteczkę i ścierając jej loda z jego koszulki.

-Dobrze więc chodźmy do sklepu bo widzę że nie dasz za wygraną, a pozatym robię to dlatego żę lepiej się poznamy-mówił z usmiechem na ustach gdy Violetta usłyszała to co mówił odrazu spłonełą rumieńcem.

-A przepraszam gdzie moje maniery jestem Leon-mówiąc to póścił do sztynki oczko.

Ta ponownie spłoneła rumieńcem i schyliła głowę patrząc w czubki swich butów.

-Violetta-powiedziała nadal głową ptarząc w duł.

-Hej ślicznie się rumienisz nie wystć sie mnie-złapał ją za podbrudek i patrzył głęboko w oczy.

-Nniee... wstydzę się ciebie-wydukała z siebie trochę oddalając się od niego nigdy nie była tak blisko z żadnym chłopakiem dlatego trochę się bała.

-Dobrze, choćmy już-powiedziała szybko i pociagneła chłopaka w stronę najbliższej galerii.

Leon przymierzał koszulki w tym samym czsie sztynka szła z kiloma innymi, właśnie chciała podać je sztynowi wchodząc do jego pzrymieżalni.Myslała że stoi i czeka na nią a ten właśnie stał bez koszuli.

-Przep...raszam-rzuciła szubko Violetta zarumieniona odwróciła się winna stronę podała sztynowi koszulki i wyszła a on sie zaśmiał.

-Violetta była bys tak miła i przyniosła jeszcze jedną?-zapytał wyglądając z pzrymiezalni i parząc się na sztynkę.

-Jasne-odpowiedział i podbiegła po koszulke.

Leon wykorzystując to że ona poszła szukać koszulki szybko podbiegł do kasy i zapłacił za swoją koszulkę.Wiedział że Violetta nie da mu kupić to postanowił że ją przechytrzy.

-Leon a moż...-nie dokończyła ponieważ zauważyła chłopaka przy kasie który odbierał właśnie swoje zakupy.

Szybko podbiegła do niego.

-Co ty tam masz?-zapytała szeptem.

-Koszulkę, ateraz choć wychodzimy-zażądził wyciągając ją ze sklepu za rękę.

-Ale...-przerwał jej.

-Nie!-ona nadal.

-Alee...-dalej jej przerwał.

-Nie ma żadnego ale!-powiedział i juz dalej szli spokjnie.

-Ja muszę już iść do domu bo tata będzie się martwił-mówiła i przystaneła wpatrując sie w chłopaka.

-Odprowadzę cię-odpowiedział i złapał ją za rękę, gdy dotkną jej skury pzreszedł go przyjemny dreszcz.

-Nie chcę robić ci żadnych problemów.

-Ty nigdy-odpowiedział i złapał Violettę za rękę.

10 minut później byli pod jej domem.

-Jeszcze raz przepraszam cię za tą bluzkę-mówiła stojąc z chłopakiem pod drzwiami jej domu.

-Nie masz za co przepraszać-przybliżył się do niej i lekko musną jej usta.

-To ja będę już spadać jak coś to zadzwoń-podał jej kartkę z numerem i odszedł.

Violetta stała jak posąg nie wiedziała co się włśnie stało.

Gdy się otrząsneła zrozumiała co się stało i spłoneła rumieńcem.

Pierwszy raz się całowała i to było takie, takie... cudowne!

Jego miękkie usta jak chmurka, jego oddech na jej twarzy... nigdy jeszcze takiego czegoś nie czuła.

Czyżby się zakochała?

Możliwe

1 rok później

Violetta i Leon śą prą od półtoraj roku.

Są bardzo szczęśliwi chociarz podstawiano im kłody pod nogi ale je przeskoczyli i dali radę.

Na początku ojciec Violetty nie akceptował Leona ale z czasem polubił go.

Co przyniesie im czas?

Napewno będą szczęśliwi.

                                              The End

Hey ludziska;)

Sory że nie dodawałam rozdziału tak długo ale byłam chora i wicie takie tam...

Ale dzisiaj albo jutro powinien się pojawić!

Szczęsliwi mam nadzieję.

Ale taraz do konkretów wybiło na moim blogu 1000 wyświetleń!!

Bardzo bardzo wam dziękuję i z tej okazji napisałam OS-a mam nadzieję że wam się podoba.

A i mam do was pytanie zastanowiam się czy nie założyć jeszcze jednego bloga tyle że o Belli i Edwardzie ale jeszcz nie wiem ale jakbym założyła to oczywiście nadal bym pisała o Leonettcie.

Buziaczki;*

Tila

1komenarz=1 pomysł więcej